امام هادی(ع):
«أَلدُّنْیا سُوْقٌ، رَبِحَ فِیْها قَوْمٌ وَخَسِرَ آخَرُونَ![۱]
دنیا بازاری است که جمعی در آن سود بردند و جمعی زیان کردند!»
این جهان نه وطن اصلی انسان است، و نه محل سکونت دائم او؛ بلکه تجارتخانهی بزرگی است که انسان با سرمایههای عظیمی، همچون ساعات عمر، نیروی انسانی، مواهب فکری و عقلی، به آن فرستاده شده است تا از آن بهرهای ارزنده برای سعادت ابدی و زندگی جاویدانش بگیرد.
آنها که فعّال و سخت کوش و هوشیارند و پرتلاش و آگاه، از فنون این تجارت بزرگ با خبرند؛ لحظهای آرام نیستند و دائماً در تکاپو تا با این سرمایهها، کالایی ارزندهتر، متاعی جاودانی و سرنوشتی درخشان برای خود و جامعهی خود انتخاب کنند، نه آن که در مسیر فساد و تبهکاری و بیهودگی همه را از دست داده و با دستی تهی از آن بیرون روند؛ و به گفتهی شاعر:
سرمایه زکف داده، تجارت ننمودیم / جز حسرت و اندوه متاعی نخریدیم
۱- سرمایههای انسان در این دنیا را نام ببرید.
[۱]. تحف العقول، صفحهی ۳۶۲.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت